رفت بي آنكه مرا به خدا بسپارد!

 نمي دانم خدا را فراموش كرد يا مرا !!!

اين تو نيستي كه مرا از ياد برده اي

اين منم كه به يادم اجازه نميدهم

حتي از نزديكي ذهن تو عبور كند

صحبت از دلتنگي نيست...

صحبت از لياقت است...!

خودم هم قبول دارم كهنه شده ام

آنقدر كهنه كه ميشه روي گرد و خاك تنم يادگاري نوشت

بنويس و برو...

اين حال من بي توست

بغض غزلي بي لب

افتاده ترين خورشيد

زير سم اسب شب

اين حال من بي توست

دلداده تر از فرهاد

شوريده تر از مجنون

حسرت به دلي در باد

بي وقفه ترين عاشق

موندم كه تو پيدا شي

بي تو همه چي تلخه

بايد كه تو هم باشي

َشيرين بهانه بود

فرهاد تيشه ميزد تا باور نكند صداي

مردماني كه در گوشش مي خوانند

دوستت ندارد.

نوشته هايم را ميخواني...

و ميگوئي: چه زيبا!

راستي...

درد آدم ها زيبايي دارد...؟!؟!؟!؟!

هر بار كه ميخواهم به سمتت بيام

يادم ميفتد دلتنگي بهانه ي خوبي

براي تكرار يك اشتباه نيست.

اينجا زمين است، زمين گرد هست

توئي كه مرا دور زدي!

فردا به خودم خواهي رسيد

حال و روزت ديدنيست.

ديدي اي حافظ كه كنعان دلم بي ماه شد

عاقبت با عشق و غم كوه اميدم آب شد

گفته بودي يوسف گم گشته باز آيد ولي

يوسف من تا قيامت همنشين چاه شد

در دسترس بودنت ديگر برايم ارزش ندارد

اكنون نه مشترك هستي: نه مورد نظر!!!

حرف هايي هست براي نگفتن

 و ارزش عميق هر كسي

 به اندازه ي حرفهايي است كه براي گفتن دارد.

باز باران، با ترانه، ميخورد بر بام خانه

خانه ام كو؟

خانه ات كو؟

آن دل ديوانه ات كو؟

روزهاي كودكي كو؟ فصل خوب سادگي كو؟

يادت آيد روز باران گردش يك روز ديرين؟

پس چه شد ديگر كجا رفت خاطرات خوب و شيرين؟

در دل آن كوه بن بست در دل تو آرزو هست؟

كودك خوشحال ديروز غرق در غمهاي امروز

ياد باران رفته از ياد آرزوها رفته بر باد

باز باران، باز باران ميخورد بر بام خانه

بي ترانه، بي بهانه شايدم، گم كرده خانه...

دست خودت نيست!

گاهي حريصانه بو ميكني

شايد عطر تلخ و مردانه اش لاي انگشتانت باقيمانده باشد

دست خودت نيست!

گاهي دوست داري ضعيف باشي پناه ببري...

گاهي رهايش ميكني و پشت سرش آب ميريزي

و قناعت ميكني به روياي حضورش به اين اميد كه خوشبخت باشد

گاهي نفرين ميكني و آرزو ميكني كه هيچ وقت نباشد

دست خودت نيست!

زن كه باشي تمام ديوانگيهاي عالم را بلدي...

از آن روز كه رفته اي:

كارت شارژها را سيگار ميخرم

وبا خيابان ها حرف ميزنم!

همينطوري پيش برود

گوشيم را هم بايد بفروشم: كفش بخرم...

مگسي را كشتم نه به اين جرم كه حيوان پليديست بدست

و نه چون نسبت سودش بضرر يك به صد است

طفل معصوم بدور سر من مي چرخيد، به خيالش قندم

يا كه چون اغذيه مشهورش تا به اين حد گندم!

اي دو صد نور به قبرش بارد! مگس خوبي بود.

من به اين جرم كه از ياد تو بيرونم كرد، مگسي را كشتم!!!

خدا آن حس زيبائيست كه در تاريكي صحرا

زماني كه هراس مرگ ميدزدد سكوتت را

يكي آهسته ميگويد

كنارت هستم اي تنها

و دل آرام ميگيرد...

براي شنيدن صدايي كه دوستش ميداري

همين لحظه هم بسيار دير است،

افسوس خواهي خورد زماني كه آن سوي سيم ها

كسي بي احساس ميگويد: برقراري

ارتباط با مشترك مورد نظر مقدور نمي باشد...

هميشه يادت باشه، اگه گدا ديدي

هيچوقت تو دلت نگو راست ميگه يا دروغ بدم يا ندم،

آدم خوبيه يا بد، چشماتو ببند و كمكش كن

تا وقتي رفتي گدايي پيش خدا

خدام تو دلش اين سؤالا رو ازخودش نپرسه

چشماشو ببنده و بهت بده

براي اشتباه كردن انسان باشيد

وبراي بخشيدن خدا

از گوش دادن به سخنان دشمنانتان غافل نباشيد

آنها اشتباهات شما را به خوبي بيان ميكنند!

شكسپير

هيچ چيز در طبيعت براي خود زندگي نميكند

رودخانه ها آب خودرا مصرف نمي كنند

 درختان ميوه ي خود را نمي خورند

خورشيد گرماي خود را استفاده نمي كند

ماه، در ماه عسل شركت نمي كند

گل، عطرش را براي خود گسترش نمي دهد

نتيجه: زندگي براي ديگران، قانون طبيعت است...